nieuwsartikel

PCOS is een aanduiding voor een aantal samenhangende afwijkingen, waarbij er vaak kleine cysten op de eierstokken aanwezig zijn. Symptomen als een uitblijvende menstruatie, overgewicht en overbeharing kunnen duiden op PCOS, met een sterk verminderde vruchtbaarheid als gevolg.

INTENSE PIJN

De cyclus van Annemieke was vanaf het eerst moment onregelmatig, maar dit was niet direct reden voor nader onderzoek. “Het is vaker zo dat wanneer meisjes voor het eerst ongesteld worden, de cyclus nog niet regelmatig is. Toch was het wel opvallend, omdat ik meestal maar een of twee keer per jaar menstrueerde.”

Wanneer er wél een eisprong plaatsvond, ging dit gepaard met heftige rugpijn en buikkrampen, waardoor Annemieke op 16-jarige leeftijd besloot naar een gynaecoloog te gaan. Deze stelde na allerlei onderzoeken vast dat ze PCOS had.

“De arts deed er heel luchtig over en zei dat ik pas terug hoefde te komen als ik zwanger zou willen worden. Dit was toen nog zo ver weg, dat ik me er helemaal geen zorgen over maakte.”

ONREALISTISCHE KINDERWENS

Annemieke vertelt dat dit pas veranderde toen ze ouder werd. “Ik heb altijd een grote kinderwens gehad, en wilde voor mijn dertigste moeder worden. Ik werkte in het onderwijs en heb altijd veel op kinderen gepast, waardoor mijn kinderwens met de dag groter werd.”

Op haar 26e kreeg ze een relatie met haar huidige man. “Vanaf dat moment was ik er wel steeds meer mee bezig. Ik wist dat ik niet zomaar zwanger zou kunnen worden, en heb dit hem ook verteld. Gelukkig schrok het hem niet af. Samen zijn we gaan kijken wat ik kon doen om de kans op een zwangerschap zo groot mogelijk te maken.”

30 KILO MINDER

In haar studententijd had Annemieke overgewicht gekregen, en door middel van het Sonja Bakker dieet viel ze 30 kilo af. “Ik was zo gemotiveerd omdat ik met een gezond gewicht meer kans op een zwangerschap had. Ik had hele vaste eetmomenten omdat ik in het onderwijs werkte, dus de kilo’s vlogen eraf.”

Toch was afvallen niet genoeg en moest er een medisch traject gestart worden. “Het begon met allerlei onderzoeken. Ik startte een hormoonkuur, die mijn cyclus opwekte. Dit werkte erg goed, tot op den duur de cyclus uitbleef. Ik bleek resistent geworden te zijn voor de hormonen”, vertelt Annemieke.

STEMMINGSWISSELINGEN

Door de vele hormonen werd Annemieke een compleet ander mens. “Ik kwam weer ontzettend aan door de hormonen in mijn lijf en ik veranderde qua karakter ook flink. Ik had ineens last van stemmingswisselingen en werd ontzettend emotioneel en onredelijk.”

Hier was Annemieke zich wel bewust van, maar veranderen was onmogelijk. “Ik merkte dat ik in een bepaalde negatieve stemming kon raken, en hier dan niet meer uit kon komen. Ik werd langzamerhand depressief, en besloot met mijn man dat ik met iemand moest gaan praten om met deze gevoelens om te kunnen gaan.”

MISKRAAM

Maar net na het maken van deze beslissing, werd Annemieke zwanger. “Deze vreugde veranderde al snel in verdriet, want ik kreeg een miskraam. Op dat moment besloot ik een pauze in te lassen om alles te laten bezinken.”

De kinderwens van Annemieke en haar man was echter zo groot, dat ze besloot een heftigere hormoonbehandeling te ondergaan. “In plaats van hormoontabletten, kreeg ik nu injecties met hormonen. Mijn cyclus werd nog meer in de gaten gehouden om te zien of er eicellen rijpten. Gebeurde dit niet, dan werd de dosering verhoogd.”

TWEELING

De angst dat een zwangerschap niet zou lukken, werd mettertijd groter. “Na de miskraam had ik minder vertrouwen in een zwangerschap. Mijn man en ik bespraken in die periode zelfs al andere mogelijkheden voor het krijgen van een kind, zoals adoptie of pleegzorg. Ook startte ik mijn eigen bedrijf, ik wilde niet blijven wachten op een kind, omdat ik niet wist of het er ooit van zou komen.”

De hormoonbehandelingen zorgden voor een cyclus waarbij er geen of juist weer te veel eicellen rijpten. "Samen met de arts besloten we dus om een eicelpunctie te doen, waarbij we een of twee eicellen zouden laten zitten. De kans op een meerling zou dan wel bestaan. We zouden al blij zijn geweest met een kindje, maar het werden er twee!”

BRULLEND VAN EMOTIES

Annemieke: “Toen ik een miskraam kreeg, had ik tijdens de zwangerschap direct het gevoel dat het niet goed zat. Maar bij de tweede zwangerschap wist ik eigenlijk meteen dat het goed was. Dit gevoel werd versterkt doordat ik vanaf het begin echt ontzéttend zwanger was.”

Ze legt uit: “Ik heb altijd de intocht van Sinterklaas gekeken en dat deed ik als volwassen vrouw nog steeds. Toen ik zwanger was, zat ik brullend op de bank van de emoties toen ik de Sint op zijn paard zag rijden. Ik heb toen maar aan iedereen verteld dat ik zwanger was, omdat ik bij ieder gesprek dat over kinderen ging in huilen uitbarstte.”

TOEKOMSTBEELD BIJSTELLEN

Na een zwangerschap zouden de PCOS-verschijnselen kunnen verdwijnen, maar dit was in het geval van Annemieke niet zo. “En dus besloten we om niet nóg een kindje te proberen te krijgen. Ik had heel graag een groot gezin gehad en nog een zwangerschap willen meemaken, maar ik vond het medische traject te heftig om nogmaals te moeten ondergaan.”

Inmiddels is de tweeling zes jaar oud. Terugkijkend op het proces beseft Annemieke hoeveel geluk ze heeft gehad met het krijgen van twee gezonde kinderen. “Het is echt mogelijk om zwanger te raken met PCOS. Het was zwaar en moeilijk en vereiste veel doorzettingsvermogen, maar dit hele traject is het dubbel en dwars waard geweest.”